Nazwa wsi
Pierwotnie wieś nazywano Dobra, w 1480 r. wzmiankowana jako Dobirley. Nazwa ta została później zmieniona na Döberle. W Latach 1631-1633. książę Karol Fryderyk Podiebrad wybudował nad rzeką Dobrą mały zamek. Od jego imienia posiadłość leżąca w okolicach zamku przyjęła nazwę Karlsburg (wcześniej Neuhaus). Z załączonej mapy z 1912 r. wynika, że Karlsburg (określane w 1871 r. jako Rittergut, czyli dobro rycerskie) i Doberle były oddzielnymi jednostkami administracyjnymi. Od 29.11.1935 r. (inne dane 1.11.1928) obie miejscowości występują pod nazwą Karlsburg.

Pominięto dalej opis bardziej szczegółowy, gdyż w popularnej literaturze historyczno-genealogicznej występuje zbyt dużo wzajemnie wykluczających się informacji.

Nieco o historii kościoła

Kościół sprzed 1885 r.

Pierwsze wzmianki o kościele (obecnie pw. Matki Boskiej Szkaplerznej) pochodzą z 1305 r. w. Po 1538 r. kościół przejmują protestanci. Zachowanym do dzisiaj elementem ówczesnego kościoła, jest pochodzący z 1611 r. dzwon kościelny. Z herbów umieszczonych na nim wynika, że był wykonany z fundacji Księcia Karola II i jego żony, oraz członka rodu von Heugel.

Dalsza "podiebradowska" historia miejscowości jest związana z budową zamku (stan obecny [1], [2], [3],). Karol Fryderyk - syn Karola II zamierzał w trakcie rozwijającej się wojny trzydziestoletniej, chronić się w nim podczas pomorów i zajmowania zamku oleśnickiego przez wojska cesarskie lub protestanckie.

Po wymarciu męskich członków rodu Podiebradów, córka Karola Fryderyka - Elżbieta Maria, wychodzi za mąż w 1647 r. za Sylwiusza Nimroda i stają się prekursorami śląskiej linii Wirtembergów. W 1664 roku, gdy trwa budowa nowego drewnianego kościoła (na miejscu poprzedniego) - umiera książę Sylwiusz. Budowę kończy jego żona rok później. Pamiątką z tego okresu jest ołtarz i ambona z malowidłami oleśniczanina Leonarda Horna. Na ołtarzu umieszczono herby księstwa wirtembersko-oleśnickiego i ziębicko-oleśnickiego z których wywodzili się fundatorzy. W 1670 r. drewnianą wieżę wykonał Krzysztof Walten, cieśla.

W 1673 r. Elżbieta Maria dzieli księstwo wirtembersko-oleśnickie pomiędzy trzech synów. Sama, aby odpocząć od zgiełku zamku oleśnickiego, prawdopodobnie często zamieszkuje w karlsburgskim zamku.

W latach 20-30 XVIII w., gdy księciem oleśnickim był Karol Fryderyk Wirtemberg, fundatorem nowego wyposażenia kościoła jest ktoś z rodu von Heugel, najprawdopodobniej Gustaw Adolf von Heugel lub jego syn. Kolatorzy budują dla siebie lożę kolatorską, zatem wystawiają nowy chór muzyczny, empory oraz prospekt organowy z instrumentem.

Kościół był remontowany wielokrotnie: 1785-7, 1824, 1864 i 1885. Po 1823 r. ulega zamknięciu cmentarz przykościelny (dokładna data nie jest mi znana).

Obecny murowany kościół pochodzi z początku XX w, prawdopodobnie z 1914 r. Wykorzystana w nim starą drewnianą wieżę oraz fragment północnej ściany, z zabytkową, cenną lożą kolatorską. Po 1918 r. wzniesiono przy kościele pomnik poświęcony mieszkańcom wioski.

Epitafium kamienno-stiukowe zostało wkomponowane w ścianę loży kolatorskiej. Na jego wierzchołku znajduje się kartusz z herbami von Heugel i von Gfug z utrąconymi przez wandali dwoma klejnotami. Herb z epitafium to herb hrabiowski von Gfug z dołączonym herbem (motykami) von Heugel. Poniżej kartusza widnieją portrety małżonków malowane na blasze, przez Samuela Gottlieba Hanricha (malarz z Bańskiej Bystrzycy) w 1722 r. Niżej tablica inskrypcyjna, której treść jest trudna do odczytania (może wykonanie zdjęcia lepszym aparatem w tym pomoże). Po jej bokach para pilastrów, na których umieszczono owalne portrety dzieci (lub kompozycję zastępującą wizerunek).

Wyżej z prawej pokazano część portretów czternaściorga dzieci. Wykonano je w 1722 r. czyli po śmierci matki. Na powiększeniach widoczne są imiona dzieci, daty urodzin i ewentualnie śmierci.

W części dolnej epitafium umieszczono kartusz z herbem von Heugel, z którego wyrasta drzewo genealogiczne Gustawa Adolfa von Heugel w formie wici roślinnej oplatającej balkony loży.