Zdjęcie sprzed modernizacji budynku. Widoczne jeszcze małe okienka na mansardzie.
Z lewej widoczny nieistniejący już budynek nr 11, pełniący do 1923 r. rolę starostwa

Dom Wdów po 1910 r. Po modernizacji na mansardzie urządzono pokoje mieszkalne z dużymi oknami.
Z prawej ul. Kościelna i widoczny dom o nr 9 i 10.
Widoczny pomnik Bismarcka został w 1944 r. zdjęty na przetopienie.

Z lewej nieistniejący budynek nr 13 (były budynek XIX-wiecznej poczty głównej), z prawej płot otoczający kościół. Zdjęcie z ok. 1916 r.

Kolorowe zdjęcie Domu Wdów. Widokówka ze zbioru J. K.


Barokowy portal i obramienia okien. Nad drzwiami, niewidoczna w cieniu, kuta krata pochodząca z czasów budowy budynku.

Wbrew temu, co pisano dotychczas, Dom Wdów nie był podwyższany o piętro w XIX w., gdyż zawsze był piętrowy. Wynika to z poniższego rysunku F.B. Wernera z ok. 1750 r. Czyli na początku XX w. (ok. 1916 r.) dodano jedno mieszkalne piętro na istniejącej mansardzie. Nie wiadomo kiedy zamieniono dach na mansardowy. Ponadto po wybudowaniu był jednym z najwyższych budynków w mieście i widoczny na rysunkach miast z XVII-XVIII wieku.

Dom Wdów na pierwszym planie wg F.B. Wernera.
Widać, że jest piętrowy

Budynek w trakcie walk o miasto 23-24 stycznia 1945 r. został spalony. Poniżej pokazano jego stan w 1955 r.

Dom Wdów przed 1955 r. z jeszcze zachowanymi murami mansardy	Dom Wdów od zewnątrz. stan z 1955 r. po rozebraniu murów mansardy fot. J. Jaworski. DŻS

Odbudowa wnętrz w latach 1960-1962 (podawano datę 1965, ale ona nie zgadza się z historią Szkoły Muzycznej). Fot. ze zbioru S. Kokota	Po odbudowie. Widok z lat 70-ych. Ze zbioru S. Kokota

W latach 1960-1962 został odbudowany, a wnętrze adaptowano dla potrzeb Państwowego Ogniska Muzycznego, które 3 września 1962 roku rozpoczęło działanie z 20 nauczycielami i 400 uczniami (z historii PSM). Mury i tynki zostały odrestaurowane, a dach mansardowy odtworzony. W wyniku tych poczynań zewnętrzne bryły są wierne pierwowzorowi, natomiast wnętrze jest całkiem nowe i nie odpowiada dawnemu układowi. Portal i obramienia okien są oryginalne, za wyjątkiem stolarki, która także spłonęła. Jest to prawdopodobnie najstarszy i jedyny dom mieszkalny, który dotrwał do naszych czasów i został odbudowany. Niżej pokazano jego obecny widok.

W roku 1965/1966 POM została przekształcona w Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia, istniejącą do dzisiaj.

Literatura:
Przyłęcki Mirosław. Najcenniejsze zabytki Oleśnicy. Zapiski oleśnickie nr 2. 1995